Bij het natrekken van de cilinderkop moet je er op letten dat de wrijvingsweerstand tussen moer en cilinderkop minimaal is. Dit kan worden bereikt door de moer eerst een beetje los te draaien en vervolgens weer op de gewenste spanning te brengen. Als je dezer methode niet toepast kan het zijn dat de statische wrijvingsweerstand van de moer bepalend is voor het aanhaalmoment. Je denkt dan dat de moer goed aangehaald is maar dat is in werkelijkheid niet zo. Een lekke koppakking kan het resultaat zijn,.

In alle werkplaatshandboeken wordt de manier van aanhalen beschreven. Als deze informatie niet bekend is dan kan worden gekeken naar de werkvolgorde bij vergelijkbare auto's. Is dit ook niet mogelijk dan kan de vuistregel worden toegepast: de meeste manieren van aanhalen van de cilinderkop moeren gaan uit van een kruiselinkse volgorde. Daarbij wordt in het midden begonnen en in een rondtrekkende beweging met steeds een grotere diameter de volgende moeren aangedraaid. In bijgaand tekeningetje is dit schematisch aangegeven.

Om tot het gewenste aanhaalmoment te komen moet stapsgewijs te werk worden gegaan. Door steeds het aanhaalmoment op te voeren, waarbij de aanhaalvolgorde wordt gehandhaafd, kom je uiteindelijk uit de op de gewenste waarde.

Opmerking:
Bij het uittakelen van een motor wordt vaak gebruikgemaakt van een hulpstuk (bv hijsoog) dat bovenop de cilinderkop wordt vastgeschroefd. Daarbij wordt gebruikgemaakt van de aanwezigheid van de cilinderkop bouten. De desbetreffende moeren worden los gedraaid, het hulpstukken geplaatst en in vastgeschroefd. Deze situatie is net zo kritisch als de boven beschreven manier bij het aanhalen van de cilinderkop. Bij het los draaien van de moeren ontspant de cilinderkop plaatselijk en kan leiden tot vervorming van de cilinderkop. Als gebruik wordt gemaakt van dergelijke hulpmiddelen moeten alle cilinderkopmoeren gelijkmatig worden los gedraaid en naderhand volgens boven beschreven methode worden aangehaald.